De ongemakkelijke stilte: als er stiltes vallen in een gesprek

In mijn familie en vriendengroep zaten nog weleens mensen die na een stilte van pakweg drie, vier seconden iedere keer “dus…” zeiden. “Dus…” Gek werd ik daarvan. Het voelde altijd alsof ik dan het gesprek weer op gang moest brengen. Alsof ze de stilte ongemakkelijk vonden. Alsof mijn gespreksstof niet interessant genoeg voor ze was. “Zout nou eens op met je ‘dus…’!” gooide ik er na verloop van tijd tegen één van hen uit, na jarenlang opgekropte frustraties.

Toen bleek “dus…” vooral iets te zijn wat mensen in het noorden van het land gebruiken, misschien omdat ze zich geen houding weten, misschien ook maar gewoon om iets te zeggen. Maar er zat, zo bleek daar en toen, geen enkel kwaad achter.